7 GEEN BAL 

 

Chubby zal de kunst binnenkort helemaal beheersen. Een knap staaltje werk. 

 

Als ik  de voordeur uit wil stappen om naar Rotterdam te gaan, maak ik bijna een schuiver. Wat krijgen we nou? Een tennisbal rolt tegen de drempel. Wat doet die bal daar in mijn halletje? Ik speel geen tennis, kinderen wonen hier niet meer en een hond heb ik ook al niet. Ik denk er maar niet te lang over na en vertrek.

Bij mijn jarige dochter A aangekomen, is het feestje net op gang. Chubby staat in zijn bench verwachtingsvol voor zich uit te kijken. Klaar voor de start, ook al weet hij zelf niet waarvan. Het liefst natuurlijk iets met een hoop beweging en smaak.

De bel gaat. Er wordt gepraat en gelachen. Of de visite Chubby a.u.b. wil negeren. Want Chubby wil graag méédoen en dat betekent dat hij iedereen snorkend wil begroeten, met gezellige, allengs groter wordende sprongetjes en hapjes. Dat kan dus niet, want niet iedereen is daarvan gediend. Sommige gasten vinden Chubby een beetje eng. Anderen vinden hem alleen maar lelijk. Er zijn er gelukkig ook die helemaal verliefd op hem zijn, de Chubby-supporters door dik en dun. Vanzelfsprekend hoor ik zelf tot deze laatste categorie. Chubby, mijn massieve brok familielid, is de leukste, de liefste én de slimste hond, die ik ken.

   ‘Wat nou lomp? Wat nou lelijk? Wat nou lawaaischopper? En onbenullig al helemaal niet!’

 Mijn zoon J valt ook onder de categorie fans. Hij vindt het maar zielig en saai voor Chubby, in de bench. Die heeft daar geen bal te doen. Daarom grijpt hij de kans om even met het beestje (toch een soort neefje) te gaan wandelen, één op één.

Later op de middag wandel ik zelf in de frisse buitenlucht ook een rondje mee met de hond. Zijn baas E vertelt dat Chubby de laatste tijd extreem goed naar hem luistert. En inderdaad loopt hij bij hem lang niet zo aan zijn riem te trekken als bij mij. Het brave beest mag tot slot even loslopen op het grote grasveld in de binnentuin. Hij laat ons vrolijk zijn apporteerkunsten zien. Dat wil zeggen: hij grist de meegebrachte tennisbal weg en rent ermee heen. In de verte laat hij hem vallen en blijft er een tijdje omheen snuffelen). Vervolgens komt hij - zonder bal - opgetogen naar de baas terugrennen. Ik vraag me iets af, maar ach, ‘apporteren’ is ook niet het juiste woord. Deze hond haalt en brengt de bal niet, hij neemt de bal mee en laat hem achter. Ik zal het ‘porteren’ noemen en dan is het toch best heel knap. De baas haalt de bal op en gooit hem nog een paar keer weg. Iedere keer porteert Chubby voorbeeldig en komt - ietwat later - terug sjezen, zonder bal dus. De laatste keer botst hij daarbij hardhandig tegen zijn baas op. E is duidelijk de enige van de twee die het voelt. Op zijn broek verschijnt op kniehoogte een moddervlek . Chubby vertrekt geen spier.

Weer terug op de vijfde verdieping loopt hij zijn neus achterna en komt zo in de keuken terecht, bij de zelfgemaakte saté. Speeksel vloeit. Hij is helemaal klaar voor deze overheerlijke verjaardagstraktatie. Het is toch féést!

Helaas moet hij gewoon terug in de bench. Schoorvoetend gaat hij. Daarbinnen blijft hij nog een tijdje doodstil staan. Zijn ogen volgen de voorbijlopende mensen. Met de bordjes. Met de saté. De gasten in de huiskamer klinken blij verrast. Er blijft niets over. Alle bordjes gaan leeg. Dan pas laat Chubby zich teleurgesteld zakken. Zijn neus niet langer wijd open gesperd, zijn oren niet langer gespitst. Al gauw stijgt zijn ontspannen gesnurk op, luider en luider. Wellicht droomt hij verder over saté. Of over het porteren van ballen. In zijn dromen beheerst hij natuurlijk het hele palet aan vaardigheden met een bal. Maar de werkelijkheid loopt hiermee helaas niet synchroon. In de werkelijkheid kan hij porteren als geen ander, dat is waar. Maar apporteren is nog een beetje moeilijk. Ik heb wel gezien hoe druk hij aan het oefenen is, dus het zal mij niets verbazen als hij zich binnenkort - naast het apporteren - ook nog de kunst van het teleporteren heeft eigen gemaakt. Relaxt zal hij ons laten zien hoe hij een tennisbal van de ene plek laat verdwijnen, terwijl hij die op de andere plek weer laat verschijnen. Helemaal zonder tussenkomst van poot of bek. Daarmee heeft hij alle capriolen op porteergebied dan wel ongeveer onder de knie. Een knap staaltje werk.  

De verdere verjaardag verloopt gezellig (en smakelijk). Tevreden keer ik terug naar huis, waar ik voor het slapen gaan nog een kopje thee ga zetten. Met de waterkoker in mijn hand zie ik pal voor de koelkast een tennisbal materialiseren. In de badkamer valt mijn oog op weer een tennisbal, namelijk onder de wastafel. In de slaapkamer verschijnt naast het bed nog een tennisbal. Grinnikend kruip ik onder mijn dekbed.

Achteraf begrijp ik dat het Chubby ‘s morgens al gelukt was. Een bal laten verdwijnen gaat hem prima af. Alleen het laten verschijnen verloopt nog wat slordig. Hij mag dan een beginneling zijn op teleporteergebied, er zit veel meer sciencefiction in die hond dan wij allemaal denken! Het zal dus vast niet lang duren voor hij ook zijn coördinaten kan berekenen. Want die bal, die zal uiteindelijk precies daar terechtkomen, waar hij hem hebben wil. En nergens anders!

 

Chubby heeft wél een bal te doen.

 

- - - -

10 april 2016