VERJAARD

deel 2

 

Deze keer kwam R anders binnen, bijna vrolijk. Hij kwam een doos verjaardagsgebak brengen. Ook had hij - naar goede Hollandse gewoonte – een verjaardagskaart bij zich. Nee, drie verjaardagskaarten; één van J-tje voor mama, één van A-tje voor mama en één van hemzelf. Plus een verjaardagskus. Perplex ontving ik dit allemaal. Het was een onbeholpen en ook onwezenlijk gebaar. Na alles wat er gebeurd was en vóór alles wat er nog stond te gebeuren. Hij dacht echt dat hij met een paar gebakjes iets goed kon maken dat helemaal gebroken was. Want voedsel, fruit, snoep, een taartje; het verbroedert, het verzoent. Het geneest alle wonden. Hij dacht echt dat een taartje hielp. En hij wist ook niet beter, want hier hoorde het toch zo?
Toen ging hij weer weg. Naar zijn eigen leven, inclusief compleet genegeerde echtscheidingsprocedure. Ik keek G aan en begon te huilen. Om de misplaatstheid van zijn gebaar. Omdat het veel te laat kwam. Omdat het niet paste bij de hartverscheurende situatie waarin we waren beland. Het illustreerde en onderstreepte in één klap alle goede bedoelingen, alle misverstanden, alle gekwetste gevoelens, alle versplinterde illusies.

Oost is oost en west is west.

Maar het had toch gekund? Ik geloofde heilig dat het had gekund. The best of both worlds. Een gouden combinatie van oost en west, zeg maar. En het is ook een tijdje echt zo geweest.Toen ons toeristenbedrijf liep als een trein en alle kritieken in alle reisboeken goed waren.  Maar dat besef kwam pas achteraf, over de grenzen van de tijd heen, toen alles lang voorbij was.

Daar en toen kon ik alleen maar denken: ‘Als hij maar… Als het maar... Als ik maar…’

De scherven en brokstukken van ons Indonesische leven lagen onzichtbaar verspreid door het huis aan het gangetje achter jalan Cibadak. In de duistere huiskamer viel een smalle streep zonlicht naar binnen. En gleed over de rode brandweerauto, over de ‘grote’ broer en over het kleine zusje. Al het andere vervaagde. Als dat geen aanwijzing was!

Daar zat de gouden combinatie, in de vorm van twee spelende kinderen, die alle tegenstellingen tussen oost en west in zich verenigden. Het mooiste cadeau dat ik me kon wensen. Al het andere was onbelangrijk.

 

We waren nog lang niet uit Bandung weg, maar dit zou mijn laatste verjaardag in Indonesië worden.

 

Selamat Ulang Tahun  

Hartelijk Gefeliciteerd

 

 12 april 2015

 

 

 

 - - - -