14 VERKEERD

Op de dijk ben ik getuige van de verhuizing van een hele kudde schapen. Ze gaan op weg naar een iets verder gelegen stukje luilekkerland. Twee Bordercollies leiden de weg. De schapen vertonen alle tinten wit die er bestaan, maar één is - natuurlijk - het zwarte schaap. Terwijl ik wat loop te mijmeren over discriminatie onder schapen beweegt de nu opgejaagde kudde zich verder over de dijk. Dromerig wandelend, huppelend, dan wel dravend, begint het geheel langzamerhand te ontaarden in een enorme galop. Men duwt en verdringt elkaar, om uiteindelijk als één drom af te stevenen op een touwhek, dat de weg verspert. Ik hou mijn hart vast voor de kleinste lammetjes, die worden zo direct nog geplet tussen de paniekerig blatende menigte. Plotseling slaat één schaap af, geheel  tegen de stroom in en als bij toverslag verandert alles. Er volgen er meer. Het tempo van de kudde vertraagt, juist op tijd voor de lammetjes. Er ontstaat ruimte bij het hek. Binnen de kortste keren heeft iedereen zich over de dijk verspreid en staat elk schaap, volgens een onzichtbaar patroon des levens, gras uit de grond te rukken. Men kijkt niet op of om. Alles is weer pais en vree.

Zachtjes adem ik uit.

Pas dan zie ik dat ene dier dat niet graast. Op hoge poten staat hij stil als een standbeeld in de verte te wijzen. De aanstormende menigte heeft hem zonder pardon opzij geduwd en onder de voet gelopen. Volgens mij is hij zich lam geschrokken. 

Daar staat hij nu, perplex geplet tussen de wollige anderssoortigen. Het effect van zijn grijsbruine camouflagepak valt ook vreselijk tegen, nu hij zich tussen deze verkeerd gekozen doelgroep probeert te verschansen. Geen frisgroen kikkertje komt binnen zijn bereik, overal slechts frisse groene grassprieten, die dwangmatig en ongegeneerd onder zijn lange snavel worden weggerukt. Overspoeld door de eentonige klanken van een groots en aangrijpend graasconcert blijft hij staan. Ik heb bijna medelijden met de reiger. Niemand die hém voor een schaap zal houden.

1 mei 2016

- - - -