Trouw

Bandung 1994. Dit verhaal gaat over de allerlaatste weken dat ik met mijn kinderen in Indonesië woonde. Goofy, onze trouwe hond, speelde daarbij een hoofdrol.

 

Over honden gesproken, neem nou Goofy, onze kampunghond in Indonesië. De straathond, die door mij heel on-Indonesisch werd gepromoveerd tot huisdier. Mijn Indonesische ex-man R tikte haar kort na onze trouwdag op de kop. Het was een grappig, bruin, gladharig beestje met puntoren. Als puppy kon zij precies in mijn hand zitten. Ze zag er pienter en gezond uit. Indonesische ‘brani’ had ze ook, want je bent een kampunghond of je bent het niet.
Ik doopte haar Goofy, naar een stripfiguur en dit sprak ik op z'n Hollands uit. Nou gaf dat voor een Indonesiër wel een specifiek probleem; de Hollandse G was lastig en klonk als een K. Mijn ex-man kon er natuurlijk niets aan doen dat iedere keer als hij de hond riep, onze westerse gasten met: ‘Ja, lekker!’ of ‘Yes please’ antwoordden. Daarna moest er dan koffie worden gehaald. Er was ook een probleempje met de de lastige letter F in ‘Goofy’. Als R het uitsprak, klonk dat ongeveer als ‘kopi’. Dus ook Indonesische gasten raakten in de war. Maar die mompelden beleefd: ‘Nee, dank u.’.

Goofy, Coffee, Kopi, what’s in a name? 

 

Goofy was met recht een hond met praatjes. Dus ook een goede waakhond. Zij bracht regelmatig de hele kampung in rep en roer.
‘Wat is dat?’

‘Wat is dat voor dier?’

‘Ik ben bang.’

‘Ieiei, een hond!’

‘Bah, wat haram.’

‘Zo onrein!’

‘Hij moet weg!’

‘Gaat hij niet weg?’

‘Dan ren ìk weg!’
En Goofy rende gezellig mee, door alle paadjes en alle straatjes en draaide blije rondjes op binnenplaatsjes. Ik moest haar dan gauw ophalen en sorry zeggen.
Behalve rennen en blaffen, had ze nog andere hobby's. Zij verveelde zich nooit bij ons, ook niet als ze alleen thuis was. Keek mij intens onschuldig aan, als ik haar bij thuiskomst betrapte met kluiten aarde, of vlokken schuimplastic aan haar snuit. Was echt alleen maar bezig om een grote plant uit een pot te graven, of een eigen ligkuil te creëren in een oude bank. Kon zichzelf heel goed bezig houden.
Zoals de meeste honden was ze dol op eten. Soms kocht ik op de markt kippenvoeten, die kookte ik speciaal voor haar. Dan kon ze haar geluk niet op.

Allebei de kinderen werden als pasgeborene door haar hartelijk welkom geblaft. Goofy was een vanzelfsprekende aanwezigheid bij iedere grote kleine gebeurtenis in hun Indonesische leventje.

 

Ze verhuisde overal mee naar toe, ook na de scheiding.
Als de man met de mie basokar langs ons huis aan een gangetje in de kampung achter jalan Cibadak reed, met zijn herkenbare geluid – toktok! – stond zij al startklaar bij het hek.
"Mang mang!" riep ik dan, zoals de Sundanezen en kocht een paar stokjes met basoballetjes, omdat de kinderen daar zo dol op waren. Goofy gapte soms onopvallend voorzichtig de basoballetjes één voor één van kleine A-tjes omhoog gehouden stokje, terwijl ik nog bezig was met roepiahs tellen. Gierend stond ze dan te lachen met haar lege stokje. Mijn vierjarige J. had dit probleem niet. Ach, A’tje was nog net te klein om haar hapje te kunnen redden.
"Joen nakal!” (stout!) riep ze dan bestraffend tegen onze lieieve hond. Want soms ruilde ze de namen van hond en broer om. Allebei een lichtbruin kleurtje, allebei gladharig, net zo snel, net zo dol op baso en op zijn tijd net zo ondeugend. Niet zo ‘n groot verschil, zou je zeggen.

Op een dag werd het duidelijk dat ik met mijn kinderen terug naar Nederland moest. Het had heel wat voeten in aarde. Eigenlijk wilde ik nog niet weg uit Indonesië.
Niet lang voor ons definitieve vertrek naar Nederland, moest er iets gebeuren. Daarvoor gingen we een paar dagen naar Pangandaran, een kustplaatsje in het zuiden van West Java. Mijn vriendin W. woonde daar met Indonesische man en dochter. Zij had ook honden en wilde onze Goofy er wel bij nemen. Ik was heel blij, want dat was echt een mooie oplossing voor een probleem.
Met de kinderen en de hond stapte ik in Bandung in de minibus. De reis naar Pangandaran duurde begin jaren 90 een uur of zes en dat was niet niks. Eindelijk aangekomen propten we ons voor het laatste stukje van de reis in een betjak. Twee Indische kindertjes, een witte vrouw en aardig wat bagage. Plus kampunghond! Een niet alledaags schouwspel.

We namen die keer onze intrek in een leuk hotelletje met bordes langs alle kamers. Voor de kinderen was het even echt vakantie. Met pijn in het hart bracht ik de hond bij W. Toen we later die dag terugliepen naar ons hotel, zat Goofy kant en klaar op het bordes bij onze kamerdeur. Ze was er niet weg te slaan. 
Een dag later maakten we met z’n allen nog een laatste uitstapje in de mooie natuur. Eerst met de bus en dan een boottochtje naar de ‘Green Canyon’. Juist toen we in de prauw zaten, kwam Goofy uit de verte aangerend. Zonder aarzelen sprong zij in het water en zwom een stukje met ons mee. Ze wist zelf niet eens dat ze kon zwemmen. Daarna werd ze door iemand terug naar W.'s huis gebracht.  
Toen we na een leuke dag - voor mij gekleurd door de wetenschap dat het de allerlaatste in Pangandaran zou zijn - terugkwamen in het hotel, zat Goofy alweer kwispelend voor onze deur te wachten.
Op de dag dat we met z’n drieën weer naar Bandung vertrokken, draafde zij nog een heel eind met ons busje mee. Zoveel hondentrouw!
"Wat doet Goofy, mama? "
Toen moest ik, met mijn tranen hoog, uitleggen aan een kind, dat niet begreep wat er gebeurde, dat de hond niet begreep wat er gebeurde. We hebben haar - ons medegezinslid - achtergelaten. Zij kon echt niet mee naar Nederland. Maar ik was toch blij dat Goofy bij W. goed terecht was gekomen.

Een paar maanden later woonden wij bij opa in Nederland. Hoera, er was post van W.! (Dit was vóór de tijd van de mobiele telefoons en de email.)
We maakten de brief open en mijn ogen gleden over de tekst.

'.....waarschijnlijk vergiftigd….en toen….onze hond Utung dood. En Goofy ook….’

Ik kreeg het opeens heel koud. J. hield mij scherp in de gaten.
Nu moest ik het alleen nog aan J. en A. vertellen.

 

 

©vanrijn-stroomt-over

 02-11-2014

 

Bijgewerkt 18-01-2023

 

 

– – – –