7 WALKING WITH EGGS

 

Een wild, zwart monster dendert de dijk op en af, Juist als ik langskom. Ik aarzel even en loop nog een klein stukje door, als op eieren. Stel dat het kwaad in de zin heeft.
De postbode kijkt met volle fietstas en vol argwaan naar de grote zwarte schim die nu in zijn richting racet. Voor hem staat er meer op het spel.
Wat gaat ie doen? Is ie agressief, of alleen maar wild? Of Is ie misschien heel blij? Niets is zeker.
Nu komt ie mijn richting uit. Wat ga ik doen?
‘Lieieief, je bent lieief!' denk ik uit alle macht. En: 'Rustig blijven!'
Misschien dat het helpt.
Ergens klinkt een fluitje en dan een roep. De zwarte hond, zo groot als een kalf, gehoorzaamt direct en verdwijnt in de verte om een hoek. Ik kan weer ontspannen. Pfff.
Ik klauter de dijk op en word boven toch aangevallen. Door zonnestralen die venijnig in mijn ogen steken.
De mensen moesten eens weten. Daar loop ik op de dijk, gehuld in saaie donkere kleren vandaag, met de binnenkant van mijn oogleden in prachtige vuurrode tinten geverfd. Een schilderij, helemaal voor mij alleen. Het kan echter niet lang duren, want de ogen moeten weer open. En er schieten daarbij spontaan tranen naar buiten. Allemaal de schuld van de zon.
Zielige vrouw, met verfrommeld zakdoekje in de hand. 

Vanaf de brug door het moerasje zie ik een eend met een glanzende felblauwe kop. Bestaan die hier echt? Even later is zijn kop weer groen. Hè? Wat de zon allemaal teweeg kan brengen.

Als ik over de lange brug vol ganzenpoep loop, (hoera, het is weer lente!) in de richting van de kinderboerderij, denk ik pas aan eieren. Er zit los geld in mijn zak, want straks misschien nog even naar het winkelcentrum. Mijn eieren zijn op en dat in het weekend!
In mijn hoofd komt iets op gang.
Kinderboerderij…
= Eieren…
= Verse eieren…
= Biologische, verse eieren...

= Lekkere gezonde biologische verse eieren...
Ach nee! Ik heb geen zin om daar naar binnen te gaan. Het is er veel te druk, Misschien zijn er vandaag niet eens eieren te krijgen, Of anders zijn ze vast net op, Of anders maar op de terugweg. Stel dat ik onderweg struikel en ze allemaal kapot laat vallen. Koppig loop ik redenen te verzinnen om hier en nu geen eieren te kopen, Terwijl ik met een grote boog om de boerderij heen begin te lopen. komt mij bij de uitrit een gehaaste vrouw tegemoet, twee doosjes eieren in haar handen.
Oke, dan ga ik tòch. Even vragen waar ik heen moet en ja hoor, daar in de stal met varkens en koeien staat op een tafel een eenzaam doosje eieren op mij te wachten. Ernaast een melkbus voor het geld. Ik betaal en kijk samen met een klein blond meisje ook even naar negen schattige kleine biggetjes. Dan vervolg ik mijn wandeling en ga de dijk weer op. En weer af.  En weer op. Want ik laat mijn wandeling niet zomaar afbreken door een paar eieren.
Als ik thuiskom heb ik kramp in mijn protesterende linkerarm. Die was, net als de rest van mij, helemaal ingesteld op een ontspannen uitje, al zwaaiend in de gezonde lentelucht.
Ik bied haar mijn welgemeende excuses aan. En ik zal het goedmaken met een lekker gebakken eitje.

Dancing with wolves' is echt niet mijn ding, Dat  blijkt wel uit het het begin van dit verhaal .

'Walking with eggs" past duidelijk veel beter bij mij.

Wandelen met eieren. Het was een hele nieuwe ervaring. 

 

Maart 2015

 

 

----