Precies pas

 

Ooit viel ik in duigen  

en was niet meer heel.

Merkwaardig gebarsten 

ik voelde niet veel.

Hoe had het zover...?                                                         

Mijn randen beschadigd 

de hoekjes besmeurd

doormidden gerafeld 

verwrongen gescheurd.

 

Ik bouwde weer op 

met het zweet in mijn handen.

Draaide forceerde 

sloeg hard op mijn randen.

Hoe kon ik weten dat...?

Ik liet alles passen 

geplakt en geniet 

had ik meer reliëf maar

herkende mij niet.

 

Wat hol en gedeukter 

klop ik nu niet meer.

Ben ook anders gekleurd 

en dat doet toch zeer.

Moet ik dan misschien...?

Misschien moet ik wennen 

me anders verhouden

tot vreemd krakkemikkig en

weg met het oude.

 

Ik kijk achterom 

Verschrikt sta ik stil.

Op de grond ligt mijn hart 

dat ik niet missen wil.

Waarom heb ik niet gemerkt....

Verdroogd en verloren

ik grijp haar gauw vast

wij zijn nu weer één en ...

hé... alles past!

 

 

©vanRijn-stroomt-over

 

- - - -