Gelukkig maar

 

Station bovenaan het geratel van treinen

een bosachtig park onderaan steile straat.

Daar liggen van vroeger mijn kindervoetstappen

de sporen waar mijn hart nu nog over praat.

 

De treinen die roepen nog steeds met geratel

maar meer nog roept Sonsbeek, decor van mijn jeugd.

Door boomblad gefilterd gekwaak van de eendjes

een soundtrack voor eeuwig in mijn hart gevleugd.

 

Ikzelf liet in Sonsbeek voor altijd iets achter

ik wist daar niets van want ik was toen een kind.

Bij het voeren van eendjes* in kruimels gevallen

achter Lorenz verstopt waar niemand mij vindt.

 

De waterval, herten, de brug met de zwanen

Sonsbeek bleef Sonsbeek maar toch ook weer niet.

Rond evenementen, muziek markt theater,

kwaakt alles mooier. Ik hoor het en zie

een paar eenden die ruziën om overal kruimels

van ontelbaar veel harten, niet alleen dat van mij.

Ik adem diep in en ik voel me gelukkig

Ik hoor bij Sonsbeek en Sonsbeek bij mij.

 

* Vroeger, toen je nog gewoon eendjes mocht voeren.

 

    augustus 2017

© vanrijn-stroomt-over

 

 

 

 

- - - -