WAKKER   

's Morgens als ik mijn ogen opendoe, voel ik dat er iets veranderd is in de atmosfeer van mijn slaapkamer.
Zolang het kind achter mij muisstil ligt op de andere helft van het bed en slaapt, weet ik zonder te kijken niet vanzelf wie van de twee er vannacht stilletjes in mijn bed is gekropen. Meestal is J. een goede gok, maar soms raad ik het fout.
Zogauw de ogen open gaan is er echter een verschil van dag en nacht. Dan is er geen vergissing meer mogelijk.

A-tje met haar oogjes als rozijnen ligt er rustig en alert bij, als een mollig engeltje met een vrolijke lach die al voor het ontwaken in haar mondhoek aanwezig is. Helemaal in haar eigen tempo doet ze haar A-tje-dingen alsof het gewoon zo hoort.
Maar J. ! Soms denk ik dat J. de zesde Power Ranger is of de zoveelste Ninja Hero Turtle of toch de enige echte Superboy.
Vanaf het moment dat hij zijn donkerbruine ogen opslaat, rinkelen de ramen, kraken de meubels en schudt het huis. Niemand is veilig in zijn buurt. Wij zijn nooit op tijd om onszelf in veiligheid te brengen, uit de buurt van zijn capriolen, die vergezeld gaan van woeste kreten. Want zelfs in de keuken, of op je eigen slaapkamer ben je niet veilig, Zweefduiken, halve en hele koprollen, hoge en lage stoten met hand of voet en handstanden die eindigen met een sprong op zijn knieën. Allemaal zelf aangeleerd door zijn tv-helden grondig te observeren. Power Rangers hebben daarbij momenteel de voorkeur, want die tekent hij de hele dag en ook nog heel goed gelijkend.

Tenminste, als hij niet met zijn capriolen bezig is.
Ik had hem al op judoles gedaan, speciaal om deze explosieve energie wat te kanaliseren. Maar het gevolg is, dat hij nog vervaarlijker, woester, verder en hoger kan springen en buitelen en vallen. Wat een souplesse, wat een snelheid, wat een onverschrokkenheid. Hij is een zesjarige topsporter, een circusacrobaat in de dop.
Nog een gevolg, maar van een andere orde, is dat A-tje - het driejarige zusje - regelmatig een heus niet kwaad bedoelde trap moet incasseren. Ondanks dat, probeert ze nu zelf ook al schaterend karatetrappen uit. Dat valt echter niet mee, met haar peutermotoriek en haar bolle buikje. Zweefduiken lukt haar echt niet, maar omrollen en tuimelen als een speelgoedclowntje kan zij als geen ander. Zij wil nu ook op judo.
Ik ben een hele trotse moeder, maar wel eentje die de dag niet doorkomt zonder een dutje onder schooltijd.
Want hij is niet degene die uitgeput is aan het eind van de dag. Dat ben ik!!

-------

Een andere keer vertel ik wat de gevolgen zijn, als ik een dutje doe NA schooltijd.

 ----