DUTJE NA SCHOOLTIJD

Wat was ik vaak moe in die tijd.
Mijn leven leek ook wel een marathon. Kinderen verzorgen en opvoeden. Zelf een opleiding doen, opdrachten maken en stage lopen. Mijn zieke vader.
Van alles te regelen. Kinderen naar school en speelzaal brengen en ophalen, alles met de fiets. De boodschappen, de administratie, de rekeningen, kinderen  bij vriendjes brengen en naar judo, en later naar voetbal en handbal.

Zo kwam het dat ik overdag soms op de bank in slaap sukkelde.
Dat gebeurde ook midden op deze dag..

J. speelde na school bij een vriendje en A. - drie jaar oud - was een keertje alleen thuis met mij. Lekker rustig.

Ze had alle eettafelstoelen met haar kleine krukjes en stoeltjes in een rij neergezet bij wijze van bus. In de huiskamer. Beren en poppen waren de passagiers en zij, met haar rode brilletje met de ronde glazen op, was de chauffeur. Ze mompelde wat tegen deze of gene en was lekker druk bezig. Ik mocht van mijzelf nu wel even ontspannen en ging uitgeput liggen op de versleten, eikenhouten bank, geërfd van de vorige flatbewoonster.
En was - denk ik - direct vertrokken. Zzzz
....................................................
Trrrriiiing trrriiing trrriiing......
Huh, Wat? hoe laat? Opstaan? Verslapen?
Ik was even helemaal de kluts kwijt, maar de driejarige A. riep, met de hoorn al in de hand: ,Mama, mama, telefooon!'
Voor ik het wist was ik in gesprek met iemand van het UWV, over mijn uitkering. Tenminste, ik probeerde krampachtig om te horen wat er gezegd werd, maar dat lukte op de één of andere manier niet goed.
Geïrriteerd bewoog ik de hoorn  van boven naar beneden en van links naar rechts tegen mijn oor. Er zat iets in de weg. En bij het andere oor voelde het al net zo.
Nadat ik voor de zoveelste keer ,Wat? had gezegd, moest ik echt iets doen.

“Een ogenblikje, ik moet even..... “.

Ik legde de hoorn neer en voelde aan mijn oor. Daarbij stootte ik tegen iets hards van plastic. Het zat vast verstrengeld in mijn haar. Met enige moeite kreeg Ik  het eruit. Een rode wasknijper! En een blauwe en....
Toen dacht ik weer aan mijn gesprek.
Ik heb me heel goed gehouden, want het ging tenslotte om mijn benarde financiële situatie, maar ik wist niet hoe gauw ik het gesprek moest afronden.
A. keek mij ondertussen vrolijk en trouwhartig aan. Trots op het werk van haar nijvere handjes.
Tijdens mijn middagdutje was de buschauffeuse van beroep veranderd. Zij was spontaan getransformeerd tot kapster. En het kapstertje had een keurig en kleurig precisiewerkje afgeleverd. In het geheel niet gehinderd door gebrek aan krulspelden. Ik zag het zelf, in het voor mij opgehouden  rose plastic kinderspiegeltje.
Mijn dochter is nu, bijna 20 jaar later, nog steeds een handig en veelzijdig meisje.

 ----