DIJK VAN EEN GEHEUGEN

Dit is niet alleen mijn allereerste verhaal over een (broodnodige) wandeling op de dijk. Het is ook nog eens mijn allereerste openbare verhaal. Niet meer dan een verzameling observaties en beslist niet mijn beste verhaal, maar wel een goed begin. Sindsdien is de dijk niet meer weg te denken. Mijn verhalen over de dijk zijn mijn herinneringen. (Nou ja, soms met een klein extraatje. Dat wel...)

 

1 VERLEDEN HEDEN TOEKOMST

Weer thuis ga ik gauw buiten zitten, met mijn kopje koffie onder de parasol. Ik voel me weer goed. In gedachten maak ik de hele wandeling nog een keer. En ik schrijf alles op wat mij vandaag is opgevallen vanaf het moment dat ik dwars door de graspollen de dijk opklim. Heerlijk, eindelijk weer eens wandelen in mijn eentje. Dat heb ik nodig.

Allereerst zie ik een manke gans. Ik ben opgelucht als hij in het water glijdt.
Een paard (met ruiter) op de dijk. Een mooie blonde staart tot bijna op de grond, die  opzwaait om opeens een hele rij drollen vrij te laten
Een paarse bloem die mooi afsteekt tegen de achtergrond van water.
Het geluid van een huilend kind komt vanaf het schoolplein dat niet zichtbaar is, achter het groene groen van de grote bomen.
Ik maak een omweg via de lange loopbrug door het stadsmoerasje. Er zitten twee jongens te vissen. Een koet met jongen drijft voorbij. En ik loop door.
Verder langs de kinderboerderij. Er is een hele mooie tuin waarin van alles groeit en bloeit. Ook drie levensgrote vogelverschrikkers met groene kleding. Ze hebben zelfs ogen gekregen. Ik glimlach erom.
Drie geitjes met lange hangoren achter een hek. Wat een klaaglijk gemekker brengen ze voort. Het lijkt wel een talentenjacht. Of een klaagfestival.

Haa, het is vandaag druk in de speeltuin. Peuters en kleuters schateren en joelen door elkaar heen. Ik blijf even staan. Er is een kabelbaantje speciaal voor de kleintjes. "Daar gaat ze! Goeie reis!! " roept een begeleidster een schattig klein meisje achterna.
Met een steek in het hart besef ik dat ik kleuters begin te missen in mijn leven nu. Van toen ik nog een klas had. Doorlopen!
Schaduw zon schaduw zon schaduw zon.

Jonge bomen omzomen de ruim opgezette nieuwe buurt met moderne anders-dan-anders huizen. Ik kom uit op het weggetje langs het Zeegbosje.

Ja,  ik ga een foto maken van dat mooie zijpaadje.
Shit, batterij leeg. Vanaf dat moment zie ik - alsof de duvel ermee speelt - nog meer mooie paadjes die vandaag echt gefotografeerd hadden willen worden.
Eenmaal de bocht om, kijk ik voor het eerst onhoog naar de blauwe lucht en spot vele kleine vogels met fliederfladderende vleugels. Als het harder waait, stopt al het gefladder en laten ze zich meevoeren op de wind.
Witte vlinders. Veel. Zitten geen moment stil. Waar gaan ze heen? Ik volg er één met mijn ogen tot hoog in een boom tot ik hem kwijt raak
‘Ik ben hier alleen, met mijn gemijmer'. Dat is wat ik daar denk. Maar dat is niet hoe het voelt. Ik ben hier met veel vogels en vlinders. (En, om eerlijk te zijn: ook met af en toe een auto of fietser.)
Gewoon jammer om weer de bocht om te gaan, want eigenlijk wil ik nog niet weg uit dit laantje. Maar er is meer.
Dus terug de dijk op.
De kleuren van de vele bloemen vragen mijn aandacht.. Paars geel wit rose rood. Klein groot. Hoog laag.
Ook mensen. Fietsend, snorrend, ronkend, lopend, rennend, pratend, bellend.
Ja, het middaguur is aangebroken.
Nog een heel klein stukje mijmeren over mijn eigen verwondering en wat ik van dit alles straks nog zal weten en dan opschrijven.
Heb ik inderdaad een dijk van een geheugen?
Ach, daar gaat het helemaal niet om. Het gaat alleen om de dijk van mijn herinnering.
De dijk die mijn toekomstige herinneringen maakt en die mij oude herinneringen teruggeeft. En om het geheugenspel dat ik al wandelend verzin.
Ik ben weer thuis.

 

 

juli 2014

 

 

 ----